Isang Umaga

Di ako makatulog buong magdamag pagkatapos ng hagupit ni Falcon.  Kaya, nag-usap kami ng isang kapwa insomniac habang lumalim ang gabi, hanggang sa nagbukang-liwayway na nang tuluyan.

Bigla niya akong tinanong kung umuulan pa rin sa Makati.  Dumungaw ako sandali, at nakita ko na binabalot ng makapal na ulap ang mga matataas na gusali.  Natuwa ako sa aking nakita kaya kinuha ko ang aking camera at kinunan ito.

Kung naging maaga pa ako ng ilang sandali, baka mas makapal pa na ulap ang aking nakunan.  

Si Eba (HIVa)

Photo courtesy of https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOoeH4xhL7PkealRMqFhZcZdZNpkVe5vYRL-QlGvEmdZLG-G-DgQv2FAzDv8zLHGkoaf7f_q97MMEFbpAyWP0PIzTLUKMUMXtGUBI1G3HaI-U9TFKUvNajStLe_I_qbTHWJtis6u8QTdk/s1600/Candle+AIDS+ribbon%25281%2529.jpg

Nakakapraning na.  


Hindi parusang kamatayan ang maging positibo sa HIV sa panahon ngayon.  Pero, habang maaari pa, alagaan din naman natin ang ating sarili.


Listahan ng mga HIV Testing Centers sa Pilipinas - Ang mga Social Hygiene Clinics ay nagbibigay ng mga libreng HIV test.

Maging mapanuri.  Alamin ang tama at totoo.  Maging ligtas.  At higit sa lahat, para sa talagang sadyang di kaya pigilan ang pagiging makati, magpasuri.

Sana maagapan natin ito sa ating pagiging responsable.

Bumabagyong Baguio

Hindi ko talaga maisip kung paano nangyayaring napapadalas ang aking pag-akyat ng Baguio.  Ngayong taon pa lang, nakaka-tatlong beses na ako.  At marahil, hindi ito ang huling pagkakataon na aakyat ako ngayong taon.  


Bakit ko naisipang umakyat?  Siguro, ito'y dala na rin ng pagkawala ng holiday ko dahil sa isang bagay sa trabaho.  Ang tagal tagal nang walang long weekend, tapos di pa ako makakalakwatsa!  Kaya, habang nag-uusap kami ng isang kaibigan ko tungkol sa pag-aalmusal, nabuo ang naturang plano.  Buti naman at kaladkarin si kaibigan.  Hindi pa kasi siya nakakaakyat ng Baguio, at dahil nga, wala akong holiday kinabukasan, balikan lang (oo na, ambisyoso ako).


Para naman hindi masayang ang pagkakataon, nagyaya ako ng ilang blogger para sumama.  Yung isa, marahil kilala niyo na kung sino dahil nauna pa siyang mag-post sa akin.  Hehehe.


At dahil nga, travel blog naman dapat ito, ito ang aking mga napala sa pagkakataong ito:

Tinatanaw ng ulo ng leon (Lion's Head) ang mga ulap sa Baguio.

Mongolian Barbecue-all-you-can sa O Mai Khan.  Score!

Di raw siya tatagal (at hindi nga talaga tumagal) 

Nawawalang Sementeryo ng Pagka-Nega (Negativity?  Wahahaha!), Kampo John Hay

Sisihin mo raw siya - Nawawalang Sementeryo ng Pagka-Nega, Kampo John Hay

Maligayang pagdating sa Bahay Bell, Kampo John Hay

Ang Teatro Bell (Bell Amphitheater), Kampo John Hay

Tsokolate sa Choco-Late' de Batirol, Kampo John Hay

Ang Bahay Mansion (Mansion House) ng Presidente ng Pilipinas

Liwasang Wright

Ina ng Pagsisisi (Our Lady of Atonement), Katedral ng Baguio

Natuwa naman ako at medyo nakakabisa ko na ang mga pasikot-sikot sa Baguio.  Napantayan ko rin pati, ang pinakamabilis kong pag-akyat at pagbaba sa Baguio.  Partida, bumabagyo pa ng mga panahong ito, at ang kapal ng ulap dala na rin ng ulan.  Ngayon, tinatamasa ko na naman ang mga nabili ko sa Kumbento ng Good Shepherd.  Salamat na rin sa aking mga kasama.  Sa uulitin! 

Ang Paglalaho

Kuha ko ito.  Hindi ito ang pinakamaganda kong kuha kanina, pero pwede na rin. :)

Noong unang mga panahon, ang mga paglalaho ay itinuturing na hudyat mula sa mga diyos tungkol sa mga kaganapan o sakunang parating.  Ngayong umaga, bagamat hindi pa ako natutulog nang maayos, iniisip ko kung may pahiwatig nga ba ang paglalahong ito sa buhay ko.

Hindi naman talaga ako mahilig mag-abang sa mga paglalaho ng buwan man o araw.  Marahil, dahil noong bata pa ako, nakakita na ako ng isa, at naisip ko na pare-pareho lang naman yang mga yan.  Ngayon na medyo marunong na ako mag-isip nang kaunti, hindi rin pala pare-pareho ang mga paglalahong ito, dala na rin sa kung nasaan ka sa buhay mo nang nakita mo ito.

Kaya, ngayong umaga, inihanda ko ang camera ko at ang mga abubot nito, naghanap ako ng maayos na pwesto, at nagsimulang kumuha ng litrato.  Napaisip ako na, maganda sana kung may kasama ako habang naglilitrato.  May kakuwentuhan, kaasaran, at kahalili sa pag-ayos ng tripod at settings ng camera.  Pilit kong tanggalin ang mga kalokohang ito, at inatupag muli ang paglilitrato.

Maya't-maya, natakpan na ng mga ulap ang buwan, at naging mahirap na ang mga tinatangka kong mga kuha.  Nilapitan ako ng gwardiya.  Nagtanong-tanong siya.  Sumagot naman ako.  Konting kuru-kuro.  Nang kumapal na nang husto ang mga ulap, nag-ayos na ako ng gamit at bumalik sa kwarto.

Maganda ang paglalahong nasaksihan ko.  Bihira ka lang makakita ng pulang buwan.  Sa loob-loob ko, pawang nakaramdam ako ng kakaunting pag-asa sa aking paghahanap o paghihintay.  Ito na kaya ang pahiwatig ng buwan ngayong araw sa akin?  Marahil hindi.  Di naman kasi ito nakakapagsalita kaya walang kasiguraduhan.  Ang sigurado ako, sa susunod na paglalaho, nakaabang na ako muli.  At sana, pagdating ng araw na iyon, di na ako nag-iisa.

Kaibigan

Photo courtesy of http://www.sinnersaint.co.uk/images/16006.jpg

Kloseta ako.  Meron akong mga malalapit na kaibigan, pero hindi nila alam na ganito ako.  Isa sa kanila ay bading.  Ang siste, di niya yata tanggap sa sarili niya na bading siya.  Pero wala naman nang nagtatanong kung bading siya dahil ang alam ng karamihan eh ganun na nga siya.  At, kung magkasama man kami, di talaga napag-uusapan ang tungkol dun.  Siya na rin ang nagsabi, di pa raw siya kumportable na pag-usapan ang mga ganyang bagay.

Mula noong natanggap ko ang pagiging ganito ko, dalawang tao lang na parte ng buhay ko ang nasabihan ko.  Sila ay PLU din.  Ang una, isang kaibigan na ngayon ay nasa ibang bansa na.  Marahil, naisip niya na dumadaan lang ako sa isang phase noon, kasi, noong pinakilala niya ako sa mga kaibigan niyang PLU rin nung huli akong bumisita, ako raw ang "straight college friend" niya.  O baka naman ikinakahiya lang niya ang itsura ko, kasi di ako mukhang beki.  Hahaha!  Ang pangalawa naman na pinag-aminan ko ay ang taong naging ex ko.  Dahil sa mga kaganapan noong nakaraang mga taon na humantong sa pagbasted ko sa kanya, hindi na kami masyado nag-uusap ngayon.

Pero mula noon, hanggang ngayon, marami akong nakakasalamuha.  Yung iba mga naging ka-date ko.  Dahil nga naman single pa rin ako hanggang ngayon, hindi nakapagtataka na wala ako kinakausap sa kanila ngayon.  Yung iba, tawag lang ng laman ang pakay namin pareho noon.  Kaya hanggang doon lang ang kwento nila.  Pero, paminsan-minsan, may mga tao din naman na maituturing kong kaibigan na pumapasok sa buhay ko. Ang problema lang ay walang nagtatagal sa mga ito.  

Yung iba, oras na nagkajowa, wala ka na maririnig.  Pag nagkaproblema sa jowa, saka mo lang sila makakausap ulit.  Okay lang ito, pero hindi mo sila maaasahan na damayan ka pag kailangan mo sila.  

Yung iba, kunwari, kaibigan ang pakay, yun pala, iba.  Ang problema dito, kahit malinaw naman ang usapan niyo na kaibigan lang talaga ang hanap mo, nagiging kasalanan mo pa tuloy kung bakit di na kayo nag-uusap (dahil nga, ayaw mong nilalandi ka niya).  Pwede rin namang hindi niya sinadyang mahulog ang loob niya sayo, pero naman, kung hindi ka interesado, wag naman niya sana masamain ito.  Tutal, kaibigan lang talaga ang pakay niyo noong simula.

Ewan ko ba.  Dahil ba sadyang "straight" ang mundong ginagalawan ko, kaya ako hirap magkaroon ng matalik na baklang kaibigan na alam na ganito ako?  Di kaya dahil may subconscious competition na nagaganap sa amin, kaya mas kampante ako sa kaibigang mga straight?  O dahil lang, marami sa atin talaga, hindi kaibigan ang hanap, kundi partner in life?  Hindi ba pwedeng kaibigan na lang ang kasama natin sa pagtanda?

Ewan.  Naguguluhan lang talaga ako.  Yun lamang po.  Bow.

Masungit

Photo courtesy of http://mikahaela.files.wordpress.com/2011/05/grumpy.jpg

Masungit daw ako.

Matagal ko nang hindi maintindihan kung bakit napakarami ang nagsasabi nito.  Ang buong akala ko kasi, masiyahin akong tao, at bibihira lang ako nagiging bugnutin.  

Ang napapansin ko, lagi akong nasasabihang masungit pag nagtetext, o nagcha-chat.  Hindi pa yata ako nasasabihang masungit kapag nakikipag-usap sa telepono o sa personal.  

Marahil, nandun na rin ang pagpili ko ng mga salita.  Di kaya, ang pag-aayos ko ng mga pangungusap.  Maaari rin nga dahil hindi ako madalas gumagamit ng emoticon/smiley.

At dahil diyan, tumatak na sa isip ko na masungit nga talaga siguro ako.  Masungit, pero hindi sinasadya.  Eh nakasanayan ko na kasi, kaya mahirap nang i-review ang mga tina-type, at lalong walang oras na minsan para i-review ang mga ito.

Kaya, laking gulat ko na lang ngayong umaga, nang nakaramdam ako na ang isa kong kausap sa YM ay parang nagsusungit.  Hindi naman daw siya nagsusungit.  Hindi ko rin naman lubusang maipaliwanag nang mabuti kung bakit naramdaman ko na nagsungit siya.  Wala rin ako maimungkahi para baguhin niya ang sinabi niya upang hindi na ito maging masungit.  

Siguro naramdaman ko lang yun dulot na rin ng pagod, at pagkapuyat.  Ang alam ko lang, hindi naging maganda ang pakiramdam ko nun.  Para akong inaaway nang wala naman akong ginawa.  Natutunan ko rin na, madalas, ang mga ganitong pakiramdam, marahil ay guni-guni lamang at hindi pawang katotohanan.  

O baka, dahil kabado lang ako sa mga gagawin ko ngayong araw.  Mukhang masarap ang tulog ko nito mamaya.  Hehehe.